Σαν κοιτάς την θάλασσα, καλή μου, στ'άσπρα
δεν είναι αυτή των ποιητών ο οίστρος?
Μέγας ζωγράφος καθώς φυσά μαΐστρος,
μέλος, δε, βαθύηχο σειρήνων προς τ'άστρα?
Δεσ μες το νερό πως λιώνει το φεγγάρι!
Καβάλα στις χρυσαφένιες του αχτίνες
ας χαθούμε κει που μελωδούν σειρήνες.
Τέτοιος κι'αν είναι ο θάνατος, μακάρι!
Κύμα-λίκνο- θα νανουρίσει μας κάτι
κι' η άρπα του θ' αντηχεί στο μαύρο βράχο.
Πάθος μου μονάχο, το βλέμμα σου ν'άχω
στο ερωτικό της θάλασσας παλάτι.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου