Ο ΑΠΟΜΑΧΟΣ (σε νεώτερη διασκευή)

Σβήσαν τ’ άστρα ένα-ένα, κι’ έπεσε το σκοτάδι
θαρρείς και τέλειωσε η ζωή μέσα σ’αυτό το βράδι.
Τα πέλαγα κι’ οι θάλασσες οι κόλποι και οι ράδες
-ναύτης δεν γίνεται να πει μέσα σε δυό αράδες-
θα’ναι πια παρελθόν, μνήμη σαν από βέλος πόνος
τ’απόμαχου ναυτικού που έζησε πάντα μόνος.
Φουσκονεριές και κύματα μ’ασήκωτο το βάρος,
για τα φορτία μέριμνες κι’ ευθύνες για ανθρώπους.
Ειρηνικά να πιάνουμε στης γης όλους τους τόπους.
Απ’ τον καιρό της νιότης του ως τα γεραματά του
μέχρι που έγιναν βαριά πλέον τα βήματά του
στο πόρτο του παροπλισμού άραξε το λιμάνι:
αφού απόπλου δεν μπορεί άλλο να ξανακάνει.
Άγκυρες δυό φουντάρανε δέσανε όλοι οι κάβοι
μα η ψυχή τ’απόμαχου κρύφτηκε στο καράβι.
Με θύμησες δεμένος στην κουπαστή αγναντεύει,
του μπαλκονιού του, στη στεριά , άλλο πιά δε γυρεύει
μονάχα οικογένεια που τόσο τούχε λείψει,
και η μπονάτσα στη ζωή για να τον ανταμείψει.
(Σημ: Για το πρωτότυπο βλ. ημερ. 4 Ιουν.2007 παρακάτω)